In gesprek met Melouda Ait Aadi van de islamitische eredienst

Vlaanderen telt meer en meer diverse geloofsgemeenschappen. Die diversiteit betekent ook een boeiende en gevarieerde mix van erfgoed: gebouwen, objecten, archieven, bibliotheken en immaterieel erfgoed. Zorg en aandacht voor het religieus erfgoed zijn belangrijk. Zowel voor de geloofsgemeenschappen zelf als voor de bredere samenleving. Maar ook dialoog over dit erfgoed moet opgestart worden. Kennis van elkaars erfgoed stimuleert meerstemmigheid, inclusie en wederzijds begrip. Met het project 'Hemelsbreed. Divers religieus erfgoed in Vlaanderen' brachten KADOC-KU Leuven en PARCUM de erfgoednoden van de erkende erediensten in. Ook de dialoog tussen diverse bevolkingsgroepen startten zij op.

In een reeks van zes getuigenissen laten we elke week iemand van een erkende eredienst aan het woord. Ontdek het verhaal achter twee staven, een gebedsmat, een deurkokertje, een icoon, een kruis en een afroepboek. Deze week: Philip Van Wynsberghe van de anglicaanse eredienst. De getuigenissen verschenen eerder in Koorts. Erfgoedmagazine van KADOC.

Melouda Ait Aadi is echtgenote en moeder van twee zonen. Ze werkt als verbindingsmedewerker bij de Dienst Diversiteit en Gelijke Kansen van de stad Genk, waar ze geboren en getogen is. Het geloof neemt sinds haar kindertijd een centrale plaats in haar leven in. ‘Ik heb het van thuis uit meegekregen, als een way of life’, vertelt ze. ‘Je hoort vaak van mensen dat ze op een gegeven moment gaan nadenken en het geloof in vraag stellen. Dat heb ik nooit gedaan. Misschien komt dat wel doordat mijn papa – Allāh yarḥamhu (Moge God hem genadig zijn) – er veel over sprak.’

Voor Melouda is het geloof een houvast in het leven. Het uitvoeren van het rituele gebed omschrijft ze als een bron van rust: ‘Er komt dan een zaligmakende energie in me op, van rust, vertrouwen, thuiskomen.’ Deze momenten van bezinning en introspectie zijn voor haar noodzakelijk. ‘Ik heb het gebed echt nodig. Omdat ik fulltime werk, lukt het mij niet altijd om vijfmaal per dag op tijd te bidden. Als ik gebeden moet inhalen, bijvoorbeeld wanneer ik een avondvergadering heb, kan ik daar heel kregelig van worden.’

Het gebed kan worden uitgevoerd in groep, bijvoorbeeld in de moskee, maar net zo goed individueel. Wanneer moslims niet in de moskee bidden, waar de vloer doorgaans bedekt is met tapijten, gebruiken ze vaak een gebedsmatje. Ook voor Melouda is het gebedsmatje een belangrijk voorwerp in de dagelijkse beleving van haar geloof. Vooral het matje van haar overleden vader heeft een speciale betekenis voor haar: ‘Onze papa bad altijd op dit gebedsmatje. Het is zeer belangrijk voor mij, uiteraard omwille van mijn geloof en mijn gebeden, maar ook omdat het mij herinnert aan mijn papa. Als klein kind zag ik mijn ouders die aan het bidden waren en op een gegeven moment heb je zelf kinderen, die op je rug kruipen wanneer je aan het bidden bent. Dit gebedsmatje vormt een rode draad in mijn leven.’

Om die reden koestert Melouda het matje: ‘Het is heel oud en een beetje versleten. Ik durf er niet meer op te bidden uit schrik om het kapot te maken. Zo belangrijk is het voor mij. Het feit dat het versleten is, geeft mij ook veel kracht. Het toont namelijk dat het veel werd gebruikt, eerst door mijn papa en later door mezelf. Maar nu gebruik ik toch maar een ander gebedsmatje.’

Dit artikel verscheen eerder in Koorts. Erfgoedmagazine van KADOC. 20#02
Werkten hieraan mee: Julie Aerts, Joris Colla, Karim Ettourki, Aaldert Prins en Sarah Van Eyken.