Kantoren in de Antonius van Paduakerk

Wanneer in 1930 een schoolgebouw werd opgericht in het Nederlandse dorp Vianen, werd snel duidelijk dat de dorpsgemeenschap ook aan een eigen parochie toe was. In 1931 werd de eerste steen gelegd voor de nieuwe kerk. Pastoor Cornelius Muskens leidde het project en zorgde voor de financiering van de bouw. Hij zamelde geld in bij zo’n 600 parochianen, die ook fysiek meewerkten aan de oprichting van de nieuwe parochiekerk. Het harde werk van de geëngageerde gemeenschap leverde zeven maanden later al een afgewerkt project af; de kerk kon op 19 oktober 1931 ingewijd worden.

In 2018 werd de Antonius van Paduakerk onttrokken aan de eredienst. Uit het parochiaal beleidsplan bleek dat de financiering van de kerk te moeilijk was geworden. Sindsdien is de kerk, net als de bijhorende pastorij, in handen van Cobra - een adviesbureau voor een groenere leefomgeving. Deze nieuwe eigenaar besloot om het oorspronkelijke buitenaanzicht van de kerk zo veel mogelijk te bewaren. Binnenin richtte het adviesbureau twee afzonderlijke volumes met kantoren op. Op die manier bleef de centrale as van het schip vrij over de volledige lengte. Het naar binnen brengen van de buitenwereld was een ander belangrijk aandachtspunt bij de aanpassingswerken. Door binnen een vloer te leggen met klinkers die voordien rondom de kerk gebruikt werden, bracht men dit idee letterlijk in de praktijk. Gezien de grote betrokkenheid van de ‘Vianezen’ bij de oprichting van de kerk, tracht Cobra de buurt regelmatig op de hoogte te houden van de werkzaamheden en bovenal zorgvuldig te werk te gaan bij het implementeren van de nieuwe functie van het kerkgebouw.

In het nieuwe interieur zijn nog een groot aantal oude elementen terug te vinden. Zo werd bijvoorbeeld een deel van de kerkbanken geïntegreerd in de nieuwe ontvangstbalie, terwijl een ander deel gerecupereerd werd als bureaublad. De kluis van het hoogaltaar doet tegenwoordig dienst als bijzettafeltje en het natuurstenen blad werd omgetoverd tot keukenblad. Verschillende glasramen werden gerestaureerd en waar mogelijk ook teruggeplaatst. Om voldoende lichtinval in de kantoorruimtes te creëren, werden de oude glasramen echter op veel plaatsen vervangen door nieuwe ramen met aluminium kozijnen. Deze ingrepen maken duidelijk dat de huidige eigenaars naast het toevoegen ‘nieuwe’ elementen ook oog voor het ‘oude’ blijven hebben. Zo luiden de klokken nog steeds. En wanneer iemand in het dorp overlijdt of begraven wordt, kan het luiden van de kerkklokken persoonlijk aangevraagd worden.